استاندارد های لباس کار – لباس کار که به عنوان پوشش برای محافظت از افراد در برابر حوادث خطرناک مختلفی شناخته می شود. علاوه بر نقش حفاظتی که دارد به استفاده های دیگری هم مورد استفاده قرار می گیرد. یک دست بودن و ایجاد نظم در محیط کار ، آراستگی کارگران و مشخص کردن افراد مجاز در محیط کار از دیگر اهداف استفاده از لباس های کار است.
استاندارد های لباس کار طبق اچ . اس . ای H.S.C
لباس کار به طبق اصول و الزامات سیستم مدیریت اچ . اس . ای . وجود دارد. فرم اول به صورت پیراهن – کاپشن و شلوار و فرم دوم به صورت سرهمی که با نام های دیگری چون یکسره نیز شناخته می شود. استانداردهایی که توسط اچ . اس . ای . درباره لباس های کار تعریف شده است به طور کلی شامل سه دسته زیر می شود :
نشانه حک شده روی لباس
کیفیت و جنس لباس کار
نام سمت ، رنگ و نوع لباس
لباس کار از نظر جنس و کیفیت باید استاندارد های زیر ، مربوط به اچ . اس . ای را برآورده کند:
جنس لباس کار بر طبق شرایط کار و الزامات شکل لباس باید از نظر مقاومت در مقابل چروک شدن و عدم تولید الکترسیته ساکن از کیفیت خوبی برخوردار باشد. به همین دلیل منظور باید پارچه استفاده شده دارای ترکیب 70 درصد پنبه و 30 درصد پلی استر بوده و با وزنی بین 330 تا 430 گرم بر مترمکعب باشد. این ترکیبات و درصد وزنی با توجه و فصول مختلف در نظر گرفته خواهد شد. در شرایطی که احتمال تماس با آتش و سوخته شدن وجود داشته باشد.جنس پارچه می بایست تشکیل شود از 60 درصد پنبه. مثلا ترکیب پارچه های لباس کار های صنایع نفت اکثرا 75 درصد پنبه و 25 درصد پلی استر است. پنبه موجب ایجاد تهویه مناسب در لباسکار می شود در ضمن اینکه در صورت بروز حادثه به بدن کمترین آسیب را می زند و پلی استر موجب استحکام پارچه و کاهش چروک در لباس کار می شود. ترکیب پارچه های لباسکار های کارکنان فنی واحد ها اکثرا 65 درصد پلی استر و 35 درصد ویسکوز می باشد. این ترکیب علاوه براینکه دارای قیمت اقتصادی می باشد از استحکام مقاومی در برابر نفوذ گرد وغبار و چربی برخوردار است که برای کارکنان صنایع سیمان نیز توصیه می گردد.
استاندارد های لباس کار
به منظور اطمینان از استحکام و مقاومت لباس کار ، باید از پارچه با بافت کجراه و تراکم بالا و استفاده شود.
برای طول عمر بیشتر رنگ لباس کار و جلوگیری از رنگ دادن پارچه و لباس پس از شستشو و همچنین آب رفتن پارچه ، باید از رنگ های راکتیو در رنگرزی پارچه استفاده گردد.
با انتخاب پارچه باکیفیت و اعلاء به وسیله دوخت مناسب و چرخ کاری دوباره محل دوخت ها ، یک لباس کار با کیفیت و مقاوم و مطمئن حاصل کرد.
در تهیه و دوخت لباس طبق الگوهای مناسب ، باید لباس کار شکیل و خوش دوخت بوده و در اندازه های استاندارد تهیه شود.
انواع لباس کار مهندسی
لباس کار مهندسی شامل بخش های مختلفی است که هر یک از آن ها باید مطابق با استاندارد اچ.اس.ای باشند. بخش های مختلف لباس کار شامل موارد زیر می شود:
لباس دوتکه بالاتنه و پایین تنه که در بالا به طور کامل به الزامات و استاندارد های آن اشاره شد.
کلاه ؛ در استفاده از کلاه نیز باید استاندارد لباس کار مهندسی اچ.اس.ای را رعایت کرد که رنگ و اندازه مناسب از جمله مهمترین آن ها است.
عینک؛ استفاده از عینک هم ملزم به الزامات است. عینک ها باید سالم باشندو هر سه سال یک بار تعویض گردند.
کفش؛ این پوشش از لباس کار مهمندسی اچ.اس.ای نیز استاندارهایی برای آن تعریف شده است. کفش باید از کفی مناسب محیط برخوردار باشد. ارتفاع ساق آن مناسب باشد، مقاومت قسمت پنجه بسیار بالا باشد و در نهایت هم راحت باشد.
بدون شک استفاده از لباس های کار مهندسی با کیفیت که استانداردهای اچ.اس.ای را برآورده کنند، یکی از مهمترین الزامات محیط کار است. استانداردهای زیادی برای این لباس ها در نظر گرفته شده است که در بالا به آن ها پرداخته شد. خصوصیات اساسی و کلی که بر طبق الزامات سیستم مدیریت اچ.اس.ای تنظیم شده است عبارت است از:
خصوصیات اساسی لباس کار
لباس کار تهیه شده باید کاملا اندازه و متناسب با فرم بدن باشد.
کسانی که در مجاورت ماشین آلات مشغول کار هستند تاکید می شود لباس کاری بدون هیچ گونه پارگی داشته باشند و استفاده از زیورآلات مانند ساعت و آویز و همچنین انداختن کلید در جیب اکیدا ممنوع می باشد.
پرسنل هایی که محل کارشان احتمال حریق و انفجار وجود دارد استفاده از یقه ی نورگیر و زه و دسته عینک از انواع سلونوئید ساخته شده اکیدا ممنوع می باشد و همچنین هرگونه موادی که قابل اشتغال باشد.
اگر پرسنل ها در انجام کارهایشان به طور مستمر نیاز داشته باشند که آستین هایشان را بالا بزنند باید حتما لباس کار آستین کوتاه تهیه نمایند.
لباس کار پرسنل هایی که محیط دارای گرد و غبار و مواد قابل اشتغال و انفجار و یا مسموم کننده کار می کنند نباید دارای جیب و یا لبه باشد چون ممکن است گرد و غبار و مواد مسموم و مضر در چین و چروک و لبه های لباس باقی بماند.
اگر محیط پرسنل ها دارای مواد خزنده و یا مضر باشد ، باید لباس کار به گونه ای تهیه شود که آب و گاز داخل آن نفوذ نکند و جنس پارچه متناسب با ماده و یا موادی که با آن کار می کنند باشد.
لباس کار های نسوز مخصوص محافظت در برابر آتش بایستی دارای کلاه و دستکش و کفش به صورت یک تکی و سرهمی باشد.
لباس کار مناسب در محیط های اسیدی و رادیواکتیو باید به صورت یکسره و بدون منافذ همراه با کلاه مخصوص ، کفش و دستکش از جنس خاص و غیرقابل نفوذ باشد.
لباس کارهایی که به صورت بارانی هستند باید کلاه سرشان از جنس پارچه ی ضد آب باشد با آستر نخی جهت استفاده در محیط های مناطق معتدل و آستری از جنس پشم جهت استفاده در مناطق سردسیر تهیه شود.
