خطرات به اشکال مختلف همچون لبه های برنده، سقوط اجسام، پرتاب گدازه ها، مواد شیمیایی، صدا و شرایط نا ایمن در محیط های کاری وجود دارند. مطابق قوانین، کارفرمایان ملزم به حفاظت از کارکنان خود در برابر مخاطراتی هستند که قادر به آسیب رسانی به آنها می باشد. آسیب های جانی ناشی از حوادث کاری علاوه بر رنج کارگران باعث هزینه هایی همچون هزینه های پزشکی ، اتلاف زمان کار، کاهش بهره وری ، هزینه های جایگزینی کارگر و افزایش کارگر و افزایش بالقوه هزینه های بیمه می شود. به منظور کنترل مخاطرات و آسیب های ناشی از آنها، به طور معمول موثرترین اقدام ، کنترل آنها در منبع می باشد. بسته به شرایط محیط کار و خطر ، باید با استفاده از راهکارهای مهندسی و کنترل های اجرایی، خطر را تا بیشترین حد ممکنن حذف یا مدیریت نمود. قرار دادن یک مانع یا حفاظ بین خطر و کارگر نمونه از کنترل مهندسی و تغییر روش انجام کار توسط کارگر کنترلی اجرایی است. زمانی که اقدامات مهندسی و اجرایی امکان پذیر نبوده یا برای حفاظت ، کافی نباشند، کارفرمایان باید وسایل حفاظت فردی را برای کارکنان خود به منظور پیشگیری از صدمات ، بیماری ها و مرگ ناشی از مخاطرات محیط کار تامین نموده و از کاربرد این وسایل توسط کارکنان خود مطمئن شوند. وسایل حفاظت فردی ، تجهیزاتی هستند که با استفاده از آنها مواجهه با خطر به حداقل می رسد و نقش آنها کاستن یا حذف آسیب ها و بیماری های ناشی از خطر می باشد.
وسایل حفاظت فردی نباید به عنوان جایگزین کنترل های مهندسی و اجرایی استفاده شوند بلکه باید همراه با آنها به عنوان راهکار مکمل به کار روند. استفاده از این وسایل نیازمند آگاهی از خطر و آموزش کاربران آنها است. کارگران باید بدانند که این وسایل خطر را حذف نمیکنند بلکه مواجهه با آن و پیامد های ناشی از آن را ازبین برده یا می کاهند. این وسایل پس از تهیه ، باید در مکان مناسب و قابل دسترس نگهداری و در مواقع لازم از آنها استفاده شود. کارگران نباید با این توجیه که این وسایل نامناسب بوده و یا راحت تیستند، آنها را برداشته یا جایگزین نمایند.
